Ik ben Ancil

Ik mag er nog zijn

Tijdens het boodschappen doen met mijn man liep ik met het boodschappenkarretje tegen de deurpost van de winkel. We maakten grapjes; twee dagen later zou ik jarig zijn, had ik er misschien last van dat ik weer een jaartje ouder werd?

Eenmaal thuis kreeg ik meer klachten. De linkerkant van mijn lichaam werkte niet meer goed. Na twee nachten vol pijn ging ik naar de huisarts. Er zat vast een zenuw klem, daar kon de huisarts mij wel een spuit voor geven. Maar de huisarts stuurde mij naar het ziekenhuis. Daar werd ik aangesloten op apparatuur en allerlei toeters en bellen gingen af. Bij mij ging er nog geen belletje rinkelen. Ik stond midden in het leven. Iets ergs kon mij toch niet overkomen?

Grote boze wereld

Na enkele onderzoeken vertelde de arts mij dat ik twee herseninfarcten had gehad. Dat was een klap in mijn gezicht. Er werd direct geregeld dat ik twee weken in het ziekenhuis zou blijven. Daarna kon ik naar Klimmendaal om te revalideren. De twee weken in het ziekenhuis waren heftig. Ik verbleef met mensen die dezelfde leeftijd hadden als mijn moeder. Daar hoorde ik toch niet tussen? En de oefeningen die ik moest doen waren confronterend. Ik heb jarenlang gehandbald maar ik wist niet meer hoe ik met een bal moest stuiteren.

Na twee weken kon ik naar Klimmendaal. Een lichtpuntje: na een maand was ik vast weer de oude en kon ik naar huis. Dat verliep anders. Het traject duurde zes maanden, daarna begon het pas. Klimmendaal was heel beschermd, daarbuiten was de grote boze wereld. Ik wilde mijn leven weer oppakken en een baan zoeken. Maar alleen al naar bij het kijken naar vacatures verkrampte mijn lichaam direct. Wat moest ik nu? Ik verloor mensen om mij heen. Er was onbegrip. Ik zat maar thuis, er was niks aan mij te zien. Was het nu niet eens klaar?

Ik heb geleerd dat ik nog steeds van betekenis kan zijn

Warm bad

Tijdens een afrondend gesprek bij Klimmendaal gaf ik aan dat het niet goed ging. Ik kon niet de persoon zijn die ik wilde zijn. Hoe harder ik probeerde om diegene wel te zijn, hoe harder ik achteruit ging. Ze verwezen mij naar Siza waar ik een paar maanden later kon starten bij het Regionaal Expertisecentrum.

Siza voelde als een warm bad waarin ik terechtkwam. Er was een fijne club lotgenoten met wie ik wekelijks fysieke en cognitieve training had. Ook had ik een thuisbehandelaar met wie ik een goede klik had. Toen kwam het besef: ik word niet meer de oude. Het was een rouwproces waarin ik begeleid ben door Siza. Het heeft mij veel gebracht. Ik heb geleerd dat ik nog steeds van betekenis kan zijn. In mijn oude leven heb ik heel hard gerend en alle ballen hooggehouden. Nu ben ik veel bewuster van mijzelf, wie ik ben en wat ik kan. Ik zie wat mijn kwaliteiten waren en wat ze nu zijn. Ze komen veelal overeen, daardoor is er weer ruimte voor nieuwe dingen.

Zo wilde ik bijvoorbeeld graag weer betaald werk. Na vallen en opstaan, en zelfs een nulurencontract, besloot ik dat het niet meer haalbaar is. Mijn thuisbehandelaar hielp mij bij die keuze. Het gaf rust en ik kon weer verder groeien. Ik ben nu ervaringsdeskundige en ambassadeur bij Siza. Ik help mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Dat is wat mij betreft een enorme meerwaarde. Ik kan hen meegeven dat er na een zware periode weer vreugde komt. Hen eraan herinneren dat ze er nog zíjn. Ik bied een luisterend oor en een zetje in de rug. Ook ben ik kwartiermaker bij Stichting Mikado. Samen zetten we een NAH-café op in de gemeente Duiven en Westervoort. Op deze manier brengen wij lotgenoten bij elkaar, zodat ze advies kunnen uitwisselen en daardoor positief in het leven blijven staan.

Ik kan weer verder groeien

Anders kijken

Voor mijn gezin vind ik het lastig dat ik niet ben wie ik voor hun wil zijn. Ik leef een gestructureerd leven en ben niet meer de spontane moeder en vrouw voor mijn kinderen en man. Mijn niet-aangeboren hersenletsel heeft invloed op het hele gezin, niet alleen op mij. Dat stukje heeft tijd nodig. Tegelijkertijd heb ik er veel voor teruggekregen. Met het clubje van het Regionaal Expertisecentrum heb ik nog steeds fijn contact. En ik heb fotografie weer opgepakt. Nadat ik thuiskwam uit Klimmendaal ben ik veel gaan wandelen met mijn hond. Hij was echt mijn houvast. De hond en de natuur gaven mij rust. Ik zag zoveel mooie dingen, die wilde ik vastleggen. Door de camera kijk je heel anders naar de wereld, je ziet de kleine dingen. Zo kon ik ook anders kijken naar mijn leven: het is zoals het is, daarmee heb ik leren omgaan.

Deze foto's zijn gemaakt door Ancil tijdens haar wandelingen: