Ik ben Chantal

Ik kan meer dan ik zelf dacht

Ik werk nu twee dagen in de week bij de horeca van de WAAR winkel in Tilburg en één dag in de week achter de bar van een buurthuis. Ik word er blij van en dat straal ik uit. Op hun beurt worden mensen weer vrolijk van mij.

Ik loop wat moeilijk als gevolg van een licht zuurstofgebrek bij mijn geboorte. Zo’n negen jaar geleden probeerde ik door middel van revalidatie dat lopen wat te verbeteren. Daar kwam ik in aanraking met de trajectbegeleiding van Siza. In die tijd ben ik ook gescheiden. Om niet een zwart gat te vallen, stelde trajectcoach Marie Louise voor om naar de dagbesteding te gaan. Dat was prettig, ik deed receptiewerk en heb er allerlei computerprogramma’s geleerd. Ook heb ik samen met wat anderen een administratiegroepje opgestart.

“Ik heb geen plan, maar spring in op wat er op mijn pad komt”

Mijn coach vond het op een gegeven moment tijd voor een volgende stap. Ze stelde voor dat ik vrijwilligerswerk ging doen bij een buurthuis. Receptiewerk en achter de bar. ‘Daar vind ik jou echt een type voor’, vertelde ze. Daar moest ik wel om lachen. Maar ik heb het toch gedaan, want ik vind het heel leuk om met mensen om te gaan. Om ze op hun gemak te stellen.

Ik vind het moeilijk om met veranderingen en nieuwe dingen om te gaan. Blijkbaar is dat een gevolg van aangeboren hersenletsel. Ik denk dan: ‘Kan ik het wel?’. Om achter een bar te staan, was iets waar ik zelf nooit aan gedacht had. Van kleins af aan werd mij ingeprent dat alleen een zittend beroep voor mij weggelegd was.

“Ik ben trots op wat ik heb bereikt”

Het werk in het buurthuis beviel me heel goed en was ook goed te combineren met de zorg voor mijn twee kinderen. Dat het zo’n grote stap voor mij was, was ik snel vergeten. Ik werd zenuwachtig toen Marie Louise en Patricia, zij begeleidt mij ook, vervolgens een werkplek in de WAAR winkel voor mij gevonden hadden. ‘Probeer het gewoon', zeiden ze. Ik vertrouw ze. Ze hebben inzicht in wie ik ben en waar mijn kwaliteiten liggen. Soms beter dan ik het zelf weet. Dus ik heb ook die stap gemaakt. Gelukkig maar. Het gaat echt goed. Ik krijg zulke leuke reacties, ik voel dat ik geaccepteerd word. Nu denk ik: 'Waar heb ik me eigenlijk zo druk om gemaakt?'.

Met mijn coaches bespreek ik waar ik tegen aan loop. Ze helpen me bijvoorbeeld duidelijk te zijn, mijn grenzen aan te geven bij andere mensen. Ik hoef me niet stoerder voor te doen dan ik ben. Ze leren mij ook mijn eigen beperking te accepteren. Een voorbeeld, ik kan wel bestellingen opnemen, maar koffie uitserveren dat kan ik niet. Dat geef ik dan aan. Ik leer voor mezelf opkomen en te onderhandelen. Ooit kan ik zonder mijn coaches, dat zie ik mezelf wel doen.