Ik ben Patrick

Ik leer mijn nieuwe ‘ik’ kennen

Ik weet het nog precies: het was 22 september 2014 toen mijn leven veranderde. Ik was aan het werk op de bouw. Er moesten betonnen vloerplaten van een vrachtwagen afgeladen worden. Ik stond op de vrachtwagen toen er een stuk beton knapte. De vloerplaat viel weer op de vrachtwagen en raakte mijn been, waardoor ik van de vrachtwagen af viel. Ik kwam met mijn hoofd op een hek terecht. Mijn helm viel af en vervolgens raakte ik ook nog met mijn hoofd de grond. In het ziekenhuis bleek dat ik drie bloedingen had in mijn hersenen. Het rare is dat ik geen idee had dat ik gewond was aan mijn hoofd. Ik dacht dat mijn been gebroken was of mijn ribben. Ik heb direct na het ongeluk zelfs zelf mijn vriendin Anne-Wil gebeld.

Ik was heel erg gefocust op mijn lichamelijke herstel. Nadat ik uit het ziekenhuis kwam en een traject bij een revalidatiecentrum had doorlopen, dacht ik dat ik er klaar voor was om weer te beginnen met werken. Maar pas toen ontdekte ik dat er meer aan de hand was dan alleen mijn lichamelijke klachten. Ik was vergeetachtig, had veel hoofdpijn en was snel overprikkeld. En Anne-Wil ontdekte dat ik soms verhalen vertelde die helemaal niet klopten. Omdat ik jong ben, wilde ik graag weer zo snel mogelijk aan het werk. Dat heb ik heel erg onderschat. De druk van het wel willen en tegelijkertijd merken dat het niet meer ging, was echt een gevecht. Ik liep niet alleen vast in mijn werk, ook in mijn privésituatie ging het daardoor niet goed. Ik was moe, kon me slecht concentreren en had en daardoor een kort lontje. Gelukkig hoorde mijn schoonzus toen op de radio iets over Siza.

‘Ik zit niet in een rolstoel, maar mijn hersenen wel’

Zo ben ik in het behandelprogramma Hersenz van Siza gekomen. Hier leer ik bijvoorbeeld over het omgaan met de gevolgen van mijn ongeluk en hoe ik mijn leven opnieuw kan inrichten. Voordat ik aan het traject begon, wisten we eigenlijk totaal niet wat hersenletsel in hield en hoe we ermee konden omgaan. Dat zorgde voor veel onbegrip. Je ziet niks aan me, maar toch kan ik veel dingen uit mijn ‘oude’ leven niet meer. Ik zeg wel eens: ik zit zelf niet in een rolstoel, maar mijn hersenen wel. Door Hersenz heb ik veel meer inzicht gekregen in mijn beperkingen, maar ook in wat ik wel kan en hoe ik dingen moet aanpakken. Ik heb geleerd dat ik moet accepteren wat ik heb en dat een stapje terug doen soms juist een meerwaarde is.
Ik ga twee keer per week naar Siza en één keer per week komt Riet, onze thuisbehandelaar, bij ons langs. In het behandeltraject werk je met een klein, vast groepje aan verschillende thema’s zoals plannen en organiseren, omgaan met veranderingen en meer grip krijgen op energie. Daarnaast sporten we twee keer in de week. Het goede aan dit traject is dat er zicht is op de onzichtbare beperkingen. Dat zijn dingen waar je pas thuis tegen aan loopt. Eigenlijk zou iedereen die met hersenletsel te maken krijgt zo’n behandelprogramma moeten doorlopen. Ik vind het jammer dat mijn artsen mij niet direct hebben doorverwezen. 

 ‘Ook mijn vriendin wordt niet vergeten’

Bij Siza is ook veel aandacht voor de partner en dat vind ik fijn. Zo’n gebeurtenis heeft ook een enorme impact op je relatie. Ik vind het prettig dat daar aandacht voor is. Het is voor Anne-Wil soms ook best confronterend. We kunnen niet meer zoveel dingen doen als voor mijn ongeluk. Verjaardagen bijvoorbeeld zijn te druk voor mij. Als we iets willen doen, moet dat altijd van te voren gepland worden zodat ik ervoor en erna mijn rust kan nemen. Samen worden we geholpen om mijn nieuwe ik weer te leren kennen. 
Gelukkig ben ik positief ingesteld. Ik zit vol motivatie om eruit te halen wat er in zit. Ik ben ook opener geworden. Voor het ongeluk zei ik altijd dat het wel goed ging met me, nu praat ik meer. Ik merk ook dat we meer genieten van elkaar. We doen veel samen. We wonen niet ver van het bos en vinden het heerlijk om daar met onze hond Loebes te wandelen. Laatst zei iemand heel treffend: als jullie dít aankunnen, dan kunnen jullie samen alles aan. En zo is het maar net.