Ik ben Petra

Leven met up’s en downs

Ik woon ruim vier jaar op Het Binnenveld in Huissen en heb het hier heel erg naar mijn zin. Wat een verschil met de tijd daarvoor zeg! Ik heb een moeilijke periode achter de rug en dat merk ik nu nog. In 2010 is vastgesteld dat ik een verstandelijke beperking heb. Ik heb daarom altijd moeite gehad om mee te komen in de “normale” wereld. Toen mijn moeder ook nog eens een hersenbloeding kreeg werd het mij teveel…

Mijn depressies zijn denk ik begonnen toen mijn moeder een hersenbloeding kreeg en de hechte band tussen mijn ouders en mij verslechterde. Ik bezocht regelmatig mijn huisarts, maar vertelde dit niet aan mijn ouders. Op een gegeven moment kon ik het niet meer alleen. Mijn ouders hoorden van mijn problemen en waren een beetje boos, maar vooral erg verdrietig. Mijn moeder reageerde door de gevolgen van haar hersenbloeding anders dan ik van haar gewend was en ik raakte in een diep dal. Ik woonde een jaar lang in de psychiatrische instelling Wolfheze. Na de crisisopvang kwam ik bij Siza terecht.

Sindsdien gaat het op en af. Ik heb vandaag bijvoorbeeld een behoorlijke baaldag. Ik heb een gesprek gehad in het ziekenhuis over de problemen die ik heb met mijn darmen. Ik ben twee maanden te vroeg geboren en hierdoor zijn deze niet goed ontwikkeld. De artsen vertelden me dat ze weinig kunnen doen om de problemen te verhelpen en dat vind ik moeilijk. Gelukkig kan ik er goed over praten met de begeleiders van mijn woongroep.

“De andere bewoners zijn echt een tweede familie voor mij geworden”

De woongroep geeft ook veel steun. De andere bewoners zijn echt een tweede familie voor mij geworden, we hebben een goede band met elkaar. Bovendien is er altijd iemand thuis wanneer ik van mijn werk terug kom! Ik heb het wel geprobeerd hoor, op mezelf te wonen. Ik vereenzaamde, was ver weg van mijn familie en financieel was het ook niet makkelijk. Tijdelijk ben ik toen weer bij mijn ouders gaan wonen. Dit ging niet goed. Toen ik depressief raakte en in Wolfheze terecht kwam, was het tijd om te gaan kijken naar een passende oplossing. Een plek waar ik onder andere begeleiding krijg voor mijn psychische problemen. Ik ben maar wat blij dat ik uiteindelijk hier terecht ben gekomen. De acceptatie van mijn problemen vind ik vaak nog moeilijk. Gelukkig helpen mijn begeleiders mij hierbij.

Natuurlijk zit ik hier niet stil. Toen ik hier kwam wonen ben ik met mijn begeleider Roos en een werkcoach van Siza op zoek gegaan naar een leuke baan. Die hebben we gevonden! Ik werk nu bij De Buitenplaats, een horecagelegenheid. Hier heb ik mijn diploma Horeca 1 behaald. Die opleiding heb ik binnen een jaar afgerond en daar ben ik best trots op! We zijn nu zelfs aan het kijken of ik een stapje verder kan gaan en ook het diploma Horeca 2 te halen. Ik weet dat het een moeilijkere opleiding is, maar als je het niet probeert, dan weet je het ook niet!

Mijn werk zorgt ervoor dat het beter met mij gaat. Soms ben ik onrustig in mijn hoofd en ga ik piekeren. Dan is mijn werkbegeleidster Anneloes er om me te helpen. Zij is mijn steun en toeverlaat op het werk. Ze zoekt naar werkzaamheden die mij afleiding geven. Zo gaat al mijn energie naar mijn werk en kan ik daar helemaal in opgaan.

“Als je het niet probeert, dan weet je het ook niet”

De Buitenplaats is een gezellige plek om te komen eten en drinken. Daar draag ik aan bij door een goede en gezellige medewerker te zijn in de omgang met klanten. Ik heb veel contact met mensen en ik krijg veel verantwoordelijkheid. Van de werkbegeleiding krijg ik veel vertrouwen. Er mag en kan veel.

Inmiddels zit ik veel lekkerder in mijn vel, ook omdat ik veel meer onderneem. Sinds kort hockey ik in Bemmel, dat is heel leuk! We trainen één keer in de week en spelen dan wedstrijdjes. En ik ga graag naar de bioscoop. Daarvoor hebben we een bioscoopabonnement aangeschaft, dan kan ik zo vaak naar de bioscoop als ik wil! Uit die bezoekjes aan de bioscoop haal ik energie. Ik houd van romantische komedies en drama. Actiefilms vind ik soms ook leuk, maar absoluut geen thrillers, veel te eng!

Het belangrijkste is dat de band met mijn ouders veel beter is geworden. We doen samen meer leuke dingen en ik ga regelmatig naar huis om daar gezellig samen te eten en dan zie ik ook mijn lieve hondje Twinky weer!