‘Mijn hersenletsel is een cadeau waardoor ik mezelf leer kennen’

Willy Zock (65) uit Duiven heeft zichzelf aangeleerd altijd door te pakken. Dus toen de rechterkant van haar hoofd vijf jaar geleden opeens heel erg pijn ging doen, besloot ze maar eens vroeg naar bed te gaan. De volgende dag had ze een ‘dood gevoel’ in de hele rechterkant van haar lichaam. Alles was stijf en het leek wel alsof er mieren door haar lijf liepen. De huisarts vond dat er niks aan de hand was. Pas vijf weken later werd er een herseninfarct geconstateerd.

Willy is een mondig, ‘'met mij is er niks aan de hand’' type. Waarschijnlijk daarom gebeurde er na de ontdekking van het herseninfarct nog niks. Terwijl Willy amper meer kon functioneren. In de kantine van IKEA in Duiven, waar Willy werkt, somde ze op een dag haar klachten op. Een collega vertelde dat haar moeder precies hetzelfde had en al maanden revalidatie kreeg. Pas 17 maanden na het infarct ging daardoor het revalidatieballetje voor Willy rollen.

Allermoeilijkste en allermooiste

Bij revalidatiecentrum Klimmendaal in Arnhem leerde Willy in vier maanden opnieuw wandelen, fietsen en traplopen. Ze probeerde weer aan het werk te gaan bij IKEA en kwam bij de kassa een kennis tegen die bij het Regionaal Expertise Centrum (REC) van zorgorganisatie Siza in Arnhem werkt. In dat centrum leren mensen met niet aangeboren hersenletsel omgaan met hun beperkingen. Want dat is het allermoeilijkste, maar ook het allermooiste ‘proces’, merkte Willy toen ze eenmaal de stap over de drempel van het REC in Arnhem had gewaagd.

Leven aan het verwerken

"Als je hersenletsel oploopt, is niks meer hetzelfde, al zie je aan de buitenkant meestal niks. Alles kost veel meer energie, je gaat anders met je emoties om, je moet leren accepteren dat je leven voortaan anders zal zijn, dat je minder kunt dan voorheen. Zo moet ik voor mijn pensioengerechtigde leeftijd IKEA verlaten, met pijn in het hart. Ik zou op 1 november 2021 officieel met pensioen gaan en dat had ik heel graag gehaald, maar het lukt gewoon niet. Bij het REC volg je allerlei modules van Hersenz, zoals leren omgaan met veranderingen. En echt, echt, echt: alles wat ik nu bij het REC leer doet me zo waanzinnig goed, eigenlijk ben ik nu mijn hele leven aan het verwerken."

Nieuwe kans

Want het praktische deel van hersenletsel is één ding, zoals leren omgaan met je energie, waardoor Willy nu maximaal nog een half uur in de tuin werkt waar ze vroeger de hele tuin in een halve dag deed. Maar door de hulp van het REC krijgt Willy vooral inzicht in haar eigen gedrag. “Ik was mezelf constant aan het overschreeuwen, ik zie nu pas in hoe ik dat mijn hele leven heb gedaan. Hoe ik mezelf lang heb opgesloten in een hokje. Ik word zo fantastisch geholpen door de mensen van het REC, ik leer mezelf nu pas ontdekken en snap nu ook waar mijn gedrag vandaan kom. Het klinkt heel stom, maar in die zin is mijn hersenletsel een cadeautje, een kans om het anders te doen.”

Er is kennelijk een herseninfarct voor nodig geweest, maar Willy kruipt nu pas uit haar schulp. En hoe! Gestimuleerd door de behandelaren van het REC is ze begonnen bij Radio Mozaïek, de ziekenomroep van het Rijnstate in Arnhem. “De Drie Musketiers heet ons programma, dat ik samen met een collega elke dinsdagavond van 8 tot half 10 presenteer vanuit de studio van het ziekenhuis. Dat kost me veel energie, maar ik haal er ook zoveel uit. Door corona kan het nu even niet, maar normaal maak ik eerst een rondje door het ziekenhuis om de wensen van de patiënten op te halen. Dat alleen al is een feest. De gezelligheid, de muziek uitzoeken, het enthousiasme van de mensen.”

Foute nacht

En op de woensdagavond presenteert ze nu ook bij Radio Favoriet, een lokale omroep in Arnhem. Daarin onder andere de spreuk van de week en het bespreken van een cover die opnieuw een hit is geworden. "We zijn nu bezig met een Foute Nacht bij Favoriet, vol foute muziek. Zo ben ik zelf dol op Oostenrijkse hoempapa. Maar we willen ook een goed doel ondersteunen, zoals de Voedselbank. We bedenken nu hoe we dit gaan aanpakken, dus goeie ideeën zijn welkom."

Willy denkt even na. Geeft hoog op van de creativiteit van het REC om toch zo goed mogelijk ondersteuning te kunnen bieden. “De thuisbehandelaar komt gewoon langs, we komen in Arnhem met een groepje volledig coronaproof toch bij elkaar en verder doen we aan beeldbellen. Ik voel me ‘gedragen.’ Ik sta veel meer stil bij wie ik ben, wat ik wil en haal alles eruit wat er nog in zit, ook aan nieuwe mogelijkheden. Ik wil nooit meer zo leven als vroeger, altijd maar over mijn eigen grenzen heen. Door wat ik nu allemaal leer en hoe ik word gestimuleerd krijg ik mijn levensvreugde weer terug en daarmee energie en balans. Ik moest van ver komen, maar hier ben ik dan. Daar ben ik alle mensen die mij hierbij helpen ontzettend dankbaar voor."

Wil je informatie over de mogelijkheden van behandeling bij regionale Expertisecentra NAH van Siza? Er worden verschillende informatiebijeenkomsten georganiseerd. Klik hier om ze te bekijken en aan te melden. Meer informatie over Siza en NAH lees je op siza.nl/nah. 

(25-11-2020)

Verhaal