NAH met 29 jaar: 'Alles heeft een reden'

Sato Okoro is pas 29 jaar, maar over zijn tumultueuze leven valt een roman te schrijven. Met als dieptepunt een sprong van het balkon, waar hij Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) aan overhield. Nu probeert Sato zich terug te vechten, met hulp van hersenletselspecialisten van zorgorganisatie Siza.

Sato woont sinds een tijdje op de vijfde verdieping van het Trainingshuis in Het Dorp in Arnhem. Met hulp van zorgprofessionals van Siza traint hij om weer zelfstandig te kunnen wonen. Trots laat hij het uitzicht zien van zijn appartement in het nieuwe Trainingshuis. Hij heeft zijn woning smaakvol ingericht.  

De vader van Sato is Nigeriaans, zijn moeder was Fries en verslaafd aan heroïne. Toch woonde Sato tot zijn achtste bij haar. Toen het thuis echt niet meer ging, zag hij van zijn achtste tot zijn tiende jaar een stuk of acht internaten vanbinnen. Daarna woonde hij bij een pleegmoeder. Toen Sato 12 was, overleed zijn moeder aan haar verslaving. “Ik ging daardoor al snel op het slechte pad en was niet te handhaven bij mijn pleegmoeder.” Hij belandde op de gesloten afdeling van een internaat in Harreveld en haalde daar zijn mavodiploma.

Modewereld 

Sato besloot dat hij gymleraar op internaten wilde worden en begon aan een opleiding in Apeldoorn. Maar zijn mentor zag heel andere kwaliteiten en raadde Sato aan de mode in te gaan. Sato trok naar Arnhem om daar een designopleiding te doen en greep zijn kans toen hij als stagiair naar Amsterdam kon verkassen. "Ik repareerde kleding in een fabriek en maakte festivalkleding in opdracht. Ik vond veel kleding heel mooi en zag allerlei combinaties. Ik leende kleding om er fotoshoots mee te doen, dat vond ik leuk." Hij wilde per se in Amsterdam blijven, stopte daarom met zijn opleiding en ging de styling in. Met een fotograaf deed hij een shoot en zijn kledingcombinaties vielen direct op. Na plaatsing van de shoot op Instagram ging het ineens hard.

Hij werd gevraagd voor fashionweeks in Londen, Milaan en Parijs, hij kreeg een eigen agent die stylings regelde voor onder andere tijdschrift LINDA en hij kwam met zijn creaties in fashionboeken terecht. “Maar ik ben verslaafd geboren omdat mijn moeder ook heroïne gebruikte toen ze zwanger was van mij. Ik gebruikte altijd al drugs, maar door het wereldje waarin ik terechtkwam, werd het steeds erger en meer. Ik was superverslaafd en kreeg psychoses.”

Opnieuw leren lopen en praten 

Tijdens één van die psychoses ging het mis. Sato geloofde dat hij zijn overleden moeder had vermoord en sprong in januari 2019 van vierhoog van een balkon. In kritieke toestand kwam hij in het Academisch Radboudziekenhuis in Nijmegen aan en lag een paar weken in coma. Toen hij ontwaakte, bleek hij niet-aangeboren hersenletsel te hebben en moest hij alles opnieuw leren: van praten tot lopen.  

Na acht maanden te hebben gerevalideerd bij Klimmendaal in Arnhem, verhuisde hij naar een locatie van Siza, ook in Arnhem. Aan de Mastweg in Het Dorp kreeg hij een eigen appartement waar hij ondersteund werd in hoe om te gaan met zijn hersenletsel en drugsverslaving. “In het begin was ik gefrustreerd: ik woonde bij een zorgorganisatie, terwijl ik voorheen met vrienden in Amsterdam woonde. Mijn ex, hij is psycholoog, zei dat ik dankbaar moest zijn: ik had eindelijk een plek voor mijzelf, met eigen spullen. Na een tijdje voelde het oké; ik kon sporten, het was gezellig met de andere bewoners en ik werkte aan mijn toekomst. Ik ben inmiddels activiteitenbegeleider voor mensen met dementie. Ik vind het fijn om mensen te helpen, dat wil ik in de toekomst blijven doen. Bijvoorbeeld als ervaringsdeskundige of met fotoprojecten.” 

Ambities 

Een paar maanden terug heeft Sato een volgende stap gezet: hij woont nu in het NAH Trainingshuis in Arnhem, een appartementencomplex waar mensen met niet aangeboren hersenletsel (NAH) samen met de experts van Siza gericht aan hun persoonlijke doelen werken. Sato’s ambitie is om met ambulante ondersteuning weer zelfstandig te wonen in de buurt van Amsterdam. “Het trainingshuis is nu een fijne plek voor mij. Ik kan niet wachten om weer zelfstandig te wonen, maar ik doe het rustig aan. Met de begeleiding kijk ik naar opleidingen. Ik heb er voor mijn hersenletsel twee gevolgd, maar geen afgerond. Ooit wil ik een diploma hebben. Want als ik in de zorg wil werken als ervaringsdeskundige, heb ik een diploma nodig.” 

Alles heeft een reden 

Sato kan weer redelijk praten, lezen gaat goed, schrijven nog niet zo. Hij krijgt goede hulp van de specialisten van Siza, waardoor hij zich nog steeds ontwikkelt. 

“Door mijn ongeluk ben ik meer gefocust op het leven. Mijn carrière in de mode-industrie was leuk. Ik denk met een lach terug aan die tijd, maar ik ben klaar met het leven dat ik toen had. Ik blijf altijd verslaafd, maar gebruik nu veel minder en ben helder. Ik heb veel meegemaakt en dat vind ik soms jammer, maar ik geloof echt dat het zo heeft moeten zijn. Alles heeft een reden. Ik ben dankbaar dat ik nog leef.”  

(15-3-2022)

Nieuwsbericht