Depressief
In 1998 kwam ik thuis te zitten. Ik was behoorlijk depressief: ik moest leren leven met mijn handicap, mijn vader overleed en een paar jaar later overleed mijn moeder na een lang ziekbed. Het werd me te veel: de gordijntjes gingen dicht, de deur op slot en de telefoon van de haak. Ik dacht dat er niemand op me zat te wachten...
Het moest anders
Een jaar of tien later besefte ik dat het anders moest. In de jaren dat ik thuis zat, had ik heus wel wat dingen geprobeerd, maar dat ging eigenlijk altijd mis, omdat je je rot voelt of voelt dat je niet aan de verwachtingen van anderen voldoet. Dat doet veel met je, hoor… Op een gegeven moment besloot ik dat het leven meer moest zijn dan binnen zitten.
Op een regenachtige dag kwam één van de teamleiders naar mijn woonlocatie bij Siza om de post op halen. “Die had ik ook wel even kunnen brengen,” zei ik. Er kwam een antwoord dat ik niet had verwacht: “Zou je misschien elke week de post kunnen brengen en halen?” Ik vond dat best moeilijk: zitten ze wel op mij te wachten? Maar al snel merkte ik: ja, ze verwachten me! Mijn enige arbeidsvoorwaarde was een kop koffie. Mensen namen de tijd voor me en we maakten een praatje. Dat was zo fijn!
“Ik dacht dat er niemand op me zat te wachten…”
Kans
Het viel me op dat het postvakje van mijn woonlocatie steeds keurig leeg was, maar de postvakjes van de andere locaties in mijn woonplaats Velp bleven vol. Ik zag een kans en vroeg of ik voortaan van alle locaties de post zou doen. Het centraal bureau van Siza zorgde ervoor dat alle post voor locaties in Velp naar het Knooppunt kwam. Ik sorteerde het en maakte een eigen systeem met mappen. Op mijn driewielbrommer bracht ik de post naar alle elf locaties in Velp. Vier jaar lang heb ik twee middagen per week de post bezorgd. Als ik een middagje had overgeslagen – dat gebeurde niet vaak, hoor – hoorde ik later dat mensen me hadden gemist. Dat kwam binnen, poeh …
Een nieuw project
In 2012 kwam er een nieuw project bij. Een teamleider zocht een wasophaler voor drie verschillende locaties in Velp. Ik trok de stoute schoenen en zei: “Als je zo’n 45-kilometerkarretje voor me regelt, doe ik dat wel.” Er stond direct een krul achter m’n naam, er kwam zo’n wagentje en al snel maakte ik elke dag een ritje met vijf à zes waszakken.
Speelstoet
Op een dag kwam ik op het Knooppunt Ellen van Speelstoet tegen. Bij Speelstoet zamelen ze gebruikt speelgoed in, dat wordt door cliënten van Siza gesorteerd, schoongemaakt en gerepareerd en gaat daarna naar kinderen die zelf geen speelgoed kunnen kopen. Ik vroeg Ellen of ze voor het ophalen en uitleveren van het speelgoed een chauffeur nodig had. Een paar jaar geleden had ik dat écht niet gedurfd, maar het lukte! Vanaf dat moment werk ik 5 dagen per week 6 uur per dag.
Sinds een paar jaar neem ik ook bijrijders mee, omdat ik merk dat dat heel belangrijk voor hen is. Ze helpen me, krijgen waardering en ontmoeten andere mensen. Eén van de bijrijders zat een keer naast me te huilen, zo mooi vond ‘ie het dat ‘ie mee mocht. Of een mevrouw die vaak onrustig is, maar in mijn auto ligt te slapen. Heerlijk vind ik dat! Ik voel me verantwoordelijk voor de bijrijders en maak elke week een planning wie wanneer meegaat.
“Ik heb zelfvertrouwen gekregen en ben trots op mezelf''
Toen ik een regiocoördinator in een groot overleg hoorde zeggen dat ik onmisbaar was voor de regio ben ik met haar gaan praten. Mijn wagentje werd vervangen door een busje. Zo kan ik veel meer spullen meenemen en dus meer ritjes maken. Ik vind m’n werk geweldig, maar ben wel eens bang dat de regering besluit dat Speelstoet moet stoppen. Dan blijft er voor mij niets anders over dan mooie herinneringen en mooie contacten. Daarom wil ik graag m’n rijbewijs halen. Voor Speelstoet kan ik dan in een grotere wagen rijden en het is verrekte handig om je rijbewijs te hebben. Ik ben erachter gekomen dat ik op de weg hoor, ik kan niet meer thuis zitten. Binnen Siza zijn ze nu aan het kijken of er middelen zijn voor het halen van mijn rijbewijs.
Erkenning
Betaald werk ik nooit m’n insteek geweest. De erkenning, m’n mooie chauffeurskleding en misschien een rijbewijs zijn mijn betaling. Ik hoor nu bij een clubje en dat is een fijn gevoel. Misschien ben ik wel anders dan anderen en misschien kunnen anderen het beter, maar ík doe het. Ik voel me gezien en gehoord. Het woord ‘nietsnut’ leek voor mij uitgevonden, maar dat klopt niet meer. Ik heb zelfvertrouwen gekregen en ben trots op mezelf, op de dingen die ik doe en dat wat ik bereikt heb. Dat is het allerbelangrijkste!