“Er is iets gebeurd in mijn hoofd”
Wil is projectleider in de ICT bij Gemeente Deventer, zit midden in een drukke verbouwing, heeft een gezin, wandelt en fitnest, zit in het bestuur van de postzegelvereniging en reist stad en land af als handbalscheidsrechter. Tot Wil zich in 2014 tijdens het fluiten van een wedstrijd niet goed voelt. Hij gaat aan de kant zitten en merkt dat hij halfzijdige verlammingsverschijnselen vertoont. Omstanders herkennen dit gelijk: een herseninfarct. Hulpdiensten worden ingeschakeld en bij toeval staat er een ambulance op de hoek van de straat. Het snelle handelen van Wil en de omstanders redt zijn leven.
De diagnose NAH
Met spoed wordt Wil opgenomen in het ziekenhuis waar hij nog enkele stuttering strokes krijgt (repeterende beroertes). Deze stuttering strokes waren voor Wil misschien nog wel het ergste. Wil: “Mijn vrouw en kinderen waren erbij, ik voelde me zo machteloos”. Gelukkig krijgt Wil al snel het gevoel in zijn linkerarm en -been weer terug. Na 2 dagen ziekenhuisopname mag hij naar huis met doorverwijzingen voor de neuroloog en ergotherapeut in zijn zak. Aan Wil kleeft vanaf dat moment de diagnose NAH.
Na 5 weken rust denkt Wil er weer klaar voor te zijn, hij wil weer aan het werk en pakt ook zijn taken in het verenigingsleven weer op. In de tussentijd wordt onderzocht wat de mogelijke oorzaak van zijn herseninfarct was. Het onderzoek komt nergens op uit en de enige overgebleven mogelijke oorzaak blijkt stress. Dan loopt Wil zowel op zijn werk als bij het fluiten van handbalwedstrijden vast. Wil: “Ik vond het moeilijk om te accepteren dat ik veranderd ben en niet meer zo functioneer als voor het herseninfarct. Er is iets gebeurd in mijn hoofd en ik kan niet meer zomaar terug in mijn huidige functie”.
Starten met het behandelprogramma
Wil herkent zijn eigen lichaamssignalen niet goed waardoor hij minder ontspant dan nodig. Niet alleen op het werk of bij de handbal is dit merkbaar, ook privé ontstaan er strubbelingen. Door een gebrek aan energie worden zijn reacties intenser en ook een waterval aan woorden is Wil niet ongewoon: “Ik kon altijd al lekker babbelen, maar nu is de rem weg.” Langzamerhand laat dit zijn sporen na bij Wilma en de kinderen. Wilma voelt zich ondertussen verantwoordelijk voor het gedrag van haar man en deze opstapeling van kleine irritaties leidt steeds vaker tot ruzie.
In de jaren die volgen, raakt het stel de verbinding steeds meer kwijt. Ongeveer 6 jaar na het herseninfarct zit Wilma op de rand van het bed als ze denkt: “Is dit het nou?’’ Dat is het moment waarop ze samen besluiten hulp te gaan zoeken. Via de huisarts gaat Wil in gesprek met de praktijkondersteuner, maar zij geeft algauw aan dat zij hem niet kan helpen vanwege de plek waar Wil het letsel heeft zitten. Ze komen dan terecht bij Siza en Wil gaat vervolgens 3 keer per week naar therapie in het expertisecentrum NAH in Teuge. Wil: “Ironisch genoeg fietste ik hier elke dag langs naar mijn werk bij de gemeente Deventer, ik had nooit gedacht dat ik hier terecht zou gaan komen”. De behandeling duurt 1,5 jaar en leert Wil te accepteren dat hij een herseninfarct heeft gehad en hoe hij hier mee om kan gaan.
Hersenz
Het behandelprogramma van Hersenz, wat Wil volgt via Siza richt zich niet alleen op Wil. Bij de thuistherapie is Wilma aanwezig en bij twee sessies wordt samen met de kinderen hun ervaringen besproken. Eveneens doet Wilma mee aan de partnergroep, zes sessies met mensen waarvan de partner NAH heeft. In deze groep voelt Wilma zich begrepen en gesterkt. Een belangrijke les voor Wilma is dat zij niet verantwoordelijk is voor het gedrag van haar man. Als Wil op een feestje te heftig reageert in gesprekken, of als hij soms te streng is voor zijn kleinkinderen bespreken ze dat op afgesproken evaluatiemomentjes. ’’Zo kan ik vertellen wat mij dwars zit en leerden we beter te communiceren’’ vertelt Wilma. “Het is natuurlijk niet allemaal hocus pocus en dan halleluja,” vult Wil aan. “Het blijft hard werken, maar we praten veel meer met elkaar, we evalueren, we parkeren dingen en komen er dan later op terug. We zijn milder voor elkaar geworden en dankbaarheid is een groot goed geworden. Misschien is ons huwelijk nu zelfs wel beter dan voor het infarct.’’
Het leven door met NAH
Dankzij het behandelprogramma weet het stel hoe ze kunnen omgaan met NAH. Wil werkt inmiddels in een ondersteunende functie bij Business Control. In zijn nieuwe functie houden collega’s rekening met de ‘nieuwe’ Wil. Hoewel hij nog steeds veel kennis heeft van zijn vak vindt hij het lastig om zijn gedachten en redenaties op papier te zetten. Wil: “Soms sta ik versteld van wat ik allemaal weet en zeg, ik weet dan niet eens waar die kennis vandaan komt”. Ook privé gaat het goed met Wil, met wat kleine aanpassingen die hem het leven makkelijker maken is hem niks te gek. Zo laat Wil de Albert Heijn app zijn winkelroute bepalen en tuiniert hij volgens de stop-denk-doe-methode. Zo maar een waardevol handvat dat hij leerde in zijn therapie bij Siza. “Als ik dat niet doe vergeet ik de helft van het tuingereedschap op te ruimen, zonder deze methode heb ik geen overzicht,’’ vertelt Wil. Ook het omgaan met de beschikbare energie is aangepakt. Regelmatig pauzeren, werken in een rustige omgeving en één ding tegelijk doen werkt goed voor Wil.
Wil en Wilma kijken positief terug op de behandeling bij Siza, zij zijn de therapeuten eeuwig dankbaar: ze hebben hun leven terug.
Meer informatie over het behandelprogramma vind je hier:
Behandelprogramma Hersenz