Ronald heeft NAH: "Het leven is goed"

De dag was nog maar net begonnen. Ronald werkte als schilder en stuurde zijn collega’s aan: “Ik weet nog dat ik aankwam bij de klus en het werk onder mijn collega’s verdeelde. In een keer was ik weg. Er is een ambulance gebeld en schijnbaar heb ik nog gepraat. Kort daarna kreeg ik nog een beroerte. Het was kantje boord.”

Het herstel was lang. Ronald bracht maanden door in het ziekenhuis en bij het revalidatiecentrum van Klimmendaal in Apeldoorn. Daar moest hij bijvoorbeeld opnieuw leren lopen, want zijn rechterzijde was verlamd geraakt. Ook had -en heeft- hij te maken met afasie, een taalstoornis waarbij onderdelen van je taalgebruik niet meer goed werken: “De woorden zitten in mijn hoofd, maar komen niet altijd uit mijn mond.”

Letterlijk en figuurlijk rust

Eenmaal thuis keerde hij terug naar zijn nu ex-vrouw en hun twee jonge kinderen. “De kinderen waren toen 8 en 4 jaar. Die wisten niet beter. Maar voor mijn ex-vrouw was het te veel; de zorg voor de kinderen en haar man in de lappenmand.” Toen Ronald door een val ook nog eens zijn heup brak, ging het niet meer. Nadat hij opnieuw gerevalideerd was (“bij een groepsvoorziening waar we alles samen deden, ik vond het niks”), verhuisde hij uiteindelijk naar zijn appartement aan de Schorpioenstraat.

“Het idee om ergens anders te gaan wonen, kwam van mijn ex-vrouw en de thuisbegeleider die ik had. De begeleider was hier geweest en enthousiast.” Ronald bloeide op in zijn nieuwe appartement, hij vond er letterlijk en figuurlijk rust: “In mijn oude huis sliep ik veel en ik had last van geluiden van de buren. Hier was het stil. Ik val nu makkelijk in slaap.” Ronald woont zelfstandig aan de Schorpioenstraat en heeft een regiebegeleider. Deze zorgt voor Ronald’s zorgplan en is zijn eerste aanspreekpunt als er iets is. Dat is gelukkig niet vaak.

Het grootste voordeel van zijn appartement is misschien wel de extra slaapkamer. Daardoor is het mogelijk dat Ronald’s zoon nu al bijna een jaar grotendeels bij hem woont. “Hij volgt een horeca-opleiding en vanuit hier is hij sneller bij zijn werk en studie. Hij is veel op pad, vliegt heen en weer. Als hij laat thuiskomt, steekt hij altijd even zijn hoofd om de hoek: ‘Ik ben er weer.’ Mijn dochter komt om de week langs en slaapt hier soms ook. Het is goed zo.”

Het leven is goed

Dat het goed gaat met Ronald is duidelijk te merken. Hij is opgewekt, lacht veel en benadrukt dat het goed gaat en het leven prima is. Natuurlijk ervaart hij dagelijkse gevolgen van zijn niet aangeboren hersenletsel. Door afasie is praten lastig. Hij heeft nog steeds fystiotherapie bij Leeuwis Fysiogroep. Ook moet Ronald zijn energie verdelen: dit gesprek is intensief, dat betekent dat er vanavond minder energie is voor zijn wekelijkse zwemsessie. Wat ook nog eens een flinke work out is, vanwege het zelf moeten uit- en aantrekken van zijn zware, aangepaste laars. En ook zijn rechterarm doet niet meer wat Ronald wil: “Soms doet hij niks, soms heb ik ineens een vuist.”

Maar Ronald heeft plezier in het leven: “Ik woon in een appartement met prachtig uitzicht. Bij Activiteitencentrum Teuge teken ik en drink ik koffie. Ik fiets, koud of niet, op mijn driewieler door de bossen en langs de IJssel. Soms naar Ugchelen om het graf van mijn ouders, tante en ex-schoonvader te bezoeken. En binnenkort wil ik naar Deventer en terug. Ik heb zat te doen, echt waar. Het is wat het is,” besluit Ronald, “maar ik vind het best. Het leven is goed nu.”