Een onverwachte terugslag
“Ik heb weer een herseninfarct gehad, maar dan nu aan de andere kant” begint Ancil. Het gebeurde in oktober 2022. Ze voelde zich niet lekker en bezocht het ziekenhuis op aandringen van haar man. Hoewel er in eerste instantie niks opvallends werd gevonden, kon ze later dat weekend haar rechterarm niet bewegen. Ancil dacht dat het een zenuwklem was, maar het bleek opnieuw een hersenbloeding te zijn, de derde al.
Weer revalideren
“Lig je hier weer?” hoorde ze in het ziekenhuis; ze werd nog herkend van haar vorige herseninfarcten. Gelukkig kon ze snel van het ziekenhuis naar Klimmendaal voor revalidatie. “Ik wilde zo snel mogelijk revalideren, dan begint het verwerken pas en kan je aan jezelf gaan bouwen.”
De revalidatie was zwaar, ook vanwege de verlamming in haar rechter lichaamshelft. “Ik ging zelfs een keer op mijn rechterarm zitten, ik voelde echt niks.” Daarnaast was haar middenrif verlamd waardoor ze nauwelijks kon praten en er werd gevreesd voor slikproblemen.
Fysieke uitdagingen
Het was een zware tijd, met fysieke uitdagingen en meer pijn dan voorheen. Toch werkte Ancil hard aan haar herstel, ze wilde zo snel mogelijk naar huis. “Ik had Hersenz al doorlopen bij expertisecentrum Arnhem, en was zelfs al ambassadeur van het programma. Psychisch wist ik dus hoe ik met mijn hersenletsel moest omgaan. Er was al zo veel veranderd sinds mijn eerdere herseninfarcten. Ik had minder te verliezen.” De revalidatie was daarom vooral gefocust op het fysieke aspect. Toen Ancil haar doelen had bereikt, mocht ze naar huis.
Toch bleef ze zitten met een hevige pijn in haar schouder, het bleek een frozen shoulder. “Mijn schouder zit op slot, dat kan wel 3 tot 6 jaar duren, daarvoor heb ik nu nog steeds therapie. Maar ach, anderen hebben het ook zwaar. In het revalidatiecentrum was een man en die had al 3 dagen de hik, dat vond ik pas erg! Je plaatst alles in perspectief”.
De kracht van lotgenoten
Na dit herseninfarct was behandeling in de chronische fase, zoals je dat bij Expertisecentrum NAH Arnhem krijgt, niet meer nodig. Ancil heeft er wel een hele fijne tijd gehad: “Het was echt een warm bad waar ik toen in terecht kwam in 2019. Het was fijn om lotgenoten te leren kennen. We stimuleerden elkaar, dat was de kracht. Ieder had zijn eigen proces en beperking, maar we konden elkaar echt helpen.” Daarom hield de groep een tijd lang contact via Whatsapp en maakten ze samen uitstapjes.
Veerkracht
Om ook anderen te helpen, richtte Ancil een Breincafé op in haar woonplaats. Hier komen mensen met NAH, of hun verwanten, bij elkaar. Ze delen waar ze moeite mee hebben en geven elkaar tips. “Het lichaam is veerkrachtig, ga niet bij de pakken neerzitten”, dat is wat Ancil wil overbrengen aan anderen met NAH.
Het is pas 1,5 jaar geleden dat Ancil haar derde herseninfarct kreeg. Sommige dagen voelt ze zich slecht: “dan heb ik een schop onder m’n kont nodig en ga ik weer verder.” Sinds haar laatste herseninfarct kan Ancil (nog) niet ver wandelen en fotograferen. Daar kreeg ze eerder veel energie van. Dat vindt Ancil soms frustrerend. “Mijn lontje is sowieso korter geworden door mijn NAH; ik kan soms aangebrand reageren.” Ze richt haar leven nu anders in. Ancil is druk met de dagelijkse dingen zoals boodschappen doen. Ze komt overprikkeld thuis, maar ze blijft zichzelf uitdagen. “Daarom ga ik iedere dag, ik ga toch niet nu al achter de geraniums zitten? Ik ben pas 55.”
Een positieve kijk
Dat Ancil veerkrachtig is mogen duidelijk zijn. “Je ziet anderen die al wel 5 of 10 keer een herseninfarct hebben gehad, ach ik pas 3 keer. Ik bekijk het positief.”
Meer informatie over de ondersteuning van Siza bij NAH? Klik dan op de knop hieronder.
